Για τους ταξιδιώτες που αναζητούν μια ήρεμη απόδραση, η Χάλκη είναι ο τέλειος προορισμός. Το ορεινό της τοπίο την καθιστά ιδανική για όσους αναζητούν ήρεμες διακοπές μακριά από τη φασαρία των πιο δημοφιλών προορισμών. Αν και οι ιστορικές αναφορές για τη Χάλκη μπορεί να είναι λιγοστές, αυτό προσθέτει μόνο στη γοητεία και τη σαγήνη του νησιού. Καθώς εξερευνάτε τα δαιδαλώδη δρομάκια της, δεν μπορείτε παρά να αναρωτηθείτε για το παρελθόν της. Παρά το γεγονός ότι επισκιάστηκε από τη Ρόδο κατά τη διάρκεια της ιστορίας, η Χάλκη έχει αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου και φέρει μαζί της μια πλούσια παράδοση που μπορεί να αποκαλυφθεί μέσα από το φακό της συνολικής ιστορίας της περιοχής. Εν ολίγοις, αν ψάχνετε για μια ειδυλλιακή απόδραση με μια πινελιά μυστηρίου και γοητείας, η Χάλκη πρέπει σίγουρα να βρίσκεται στο πρόγραμμά σας. Αυτό το κρυμμένο στολίδι περιμένει να το ανακαλύψουν οι ταξιδιώτες που αναζητούν μια αυθεντική εμπειρία μακριά από τα πλήθη.
Το νησί της Χάλκης βρίσκεται 35 ναυτικά μίλια δυτικά της πόλης της Ρόδου και μόλις 5 μίλια από το ακρωτήριο του Μονόλιθου της Ρόδου. Με έκταση 37,0 τετραγωνικών χιλιομέτρων και 34 χιλιόμετρα ακτογραμμής, είναι ένα από τα μικρότερα νησιά της Δωδεκανήσου. Έχει ακανόνιστο ορθογώνιο σχήμα με μήκος 10 χλμ. από τα δυτικά προς τα ανατολικά και πλάτος περίπου 3 χλμ. από τα βόρεια προς τα νότια. Το τοπίο είναι ορεινό με σημαντικότερες κορυφές αυτές του Προφήτη Ηλία (518μ.), του Καπούλι (512) και του Καπνικαρίου (500μ.). Με εξαίρεση το κεντρικό λιμάνι του Ιμπορίου και την παραλία του Πόνταμου, οι υπόλοιπες παραλίες που βρίσκονται στο νησί είναι μικρές και βραχώδεις.
Η Χάλκη κατοικείται από την προϊστορική περίοδο. Κατά τους ιστορικούς χρόνους, η Χάλκη κατά περιόδους υπάγεται στην Κάμειρο και αργότερα αναφέρεται ως μέρος της αθηναϊκής συμμαχίας στους φορολογικούς καταλόγους της Δηλιακής συμμαχίας. Πράγμα που σημαίνει ότι η Χάλκη ήταν διοικητικά ανεξάρτητη κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Αργότερα φαίνεται ότι περιήλθε και πάλι υπό τον έλεγχο της Καμείρου και ακολουθεί τις τύχες της Ρόδου τους επόμενους αιώνες. Τον 14ο αιώνα οι ιππότες της Ρόδου παραχώρησαν τη Χάλκη στην οικογένεια Assanti της Ίσκιας ως φέουδο. Η οικογένεια Assanti έχτισε το φρούριό της πάνω στα ερείπια της αρχαίας ακρόπολης. Ανάμεσα στα οικόσημα που σώζονται σήμερα είναι και το οικόσημο του Grand Magister D` Aubusson (1476-1503), ο οποίος ανοικοδόμησε το φρούριο μετά την καταστροφική εισβολή των Βενετών.
Οι κάτοικοι της Χάλκης κατέφευγαν στο φρούριο για να βρουν καταφύγιο κατά τη διάρκεια τέτοιων εισβολών. Τον 19ο αιώνα και υπό την τουρκική κυριαρχία, η Χάλκη μαζί με τη Σύμη, την Κάλυμνο και το Καστελλόριζο γνώρισαν τη μεγάλη ακμή τους, αναπτύσσοντας το εμπόριο και τη σπογγαλιεία. Ιδρύονται σχολεία και το μορφωτικό επίπεδο των κατοίκων ανεβαίνει σημαντικά. Στα τελευταία χρόνια της τουρκοκρατίας και κατά τη διάρκεια της ιταλικής κυριαρχίας τα προνομιακά δικαιώματα που κάποτε είχαν δοθεί στα νησιά καταργούνται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πλήττεται το εμπόριο και η σπογγαλιεία και αρχίζει η "αφαίμαξη" του πληθυσμού, ο οποίος μεταναστεύει σε άλλες χώρες. Το 1912 η Χάλκη, όπως και όλα τα Δωδεκάνησα, περιήλθε υπό ιταλική στρατιωτική κυριαρχία και το 1923 υπήχθη και πολιτικά στην Ιταλία.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου οι Χαλκίτες ήρωες, όπως ο υπολοχαγός Αλέξανδρος Διάκος και ο λοχαγός Διογένης Φανουράκης, έδωσαν δόξα στο νησί.
Υπάρχει μόνο ένας οικισμός στο νησί που ονομάζεται Χάλκη ή Ιμπόριος, ο οποίος είναι το λιμάνι και η πρωτεύουσα του νησιού. Ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, όταν τα ατμόπλοια της θαλάσσιας αστυνομίας εξαφάνισαν εντελώς την πειρατεία στην περιοχή και επέτρεψαν τη δημιουργία παράκτιων οικισμών.
Το χωριό Χωριό, δυτικά της Χάλκης, κάποτε ο μοναδικός οικισμός του νησιού, είναι χτισμένο γύρω από το λόφο πάνω στον οποίο είναι χτισμένο το φρούριο και έχει πέτρινα σπίτια παλαιού τύπου. Το Χωριό εγκαταλείφθηκε σταδιακά και σήμερα είναι έρημο. Η πόλη της Χάλκης, που χτίστηκε σε περιόδους ευημερίας, είναι αρχιτεκτονικά αριστοκρατική, με παραδοσιακά διώροφα και τριώροφα σπίτια τοποθετημένα αμφιθεατρικά γύρω από το λιμάνι. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν το νεοκλασικό κτίριο του Συμβουλίου, ο πέτρινος πύργος του ρολογιού και η εκκλησία του Αγίου Νικολάου (χτίστηκε το 1861) με το χαρακτηριστικό καμπαναριό και το λεπτοδουλεμένο ξύλινο τέμπλο.
Πίσω από την πόλη υψώνονται τα γυμνά και απόκρημνα βουνά του νησιού. Αν και τα βουνά αυτά δεν είναι ιδιαίτερα ψηλά, η ψηλότερη κορυφή του Μάιστρο που βρίσκεται λίγο ανατολικότερα από το κέντρο του νησιού έχει ύψος μόλις 593 μέτρα, φαίνονται εξαιρετικά ψηλά λόγω της ζοφερής και μεγαλοπρεπούς επιβλητικής εμφάνισής τους.
Ο Θεόφραστος αναφέρει ότι οι εξαιρετικά εύφορες κοιλάδες της Χάλκης μπορούν να καλλιεργηθούν δύο φορές το χρόνο, χάρη στο εξαιρετικό εύκρατο κλίμα. Φημισμένα ήταν τα μεγάλα νόστιμα σύκα και το μέλι της Χάλκης καθώς και τα πολυάριθμα κοπάδια πέρδικας, που ακόμη και σήμερα φέρνουν κάθε χρόνο πολλούς κυνηγούς στο νησί. Σήμερα, όπως και σε όλα τα Δωδεκάνησα, ο τουρισμός τείνει να εξελιχθεί στη μοναδική δραστηριότητα. Το τελευταίο διάστημα έχει αναπτυχθεί στο νησί μια σημαντική ξενοδοχειακή και τουριστική υποδομή. Η Χάλκη ανακηρύχθηκε το 1983 από το Υπουργείο Νέας Γενιάς σε νησί παγκόσμιας φιλίας των νέων. Τα έργα που ολοκληρώθηκαν τότε από τον κυβερνητικό φορέα, βοήθησαν σημαντικά στην ανάπτυξη της τουριστικής βιομηχανίας της Χάλκης.
Η γιορτή του Αγίου Ιωάννη της Αλάκρας που γιορτάζεται στις 29 Αυγούστου στο γνωστό μοναστήρι και προσκύνημα στη δυτική άκρη του νησιού, συγκεντρώνει Χαλκίτες από όλο τον κόσμο. Σε μικρή απόσταση βρίσκονται τα μοναστήρια της Αγίας Τριάδας και του Τιμίου Σταυρού. Όλες οι γιορτές της Χάλκης γιορτάζονται με τον παραδοσιακό τρόπο και είναι ιδιαίτερα πλούσιες σε χρώμα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους γλωσσολόγους και τους ιστορικούς της λαογραφίας παρουσιάζουν το μοναδικό γλωσσικό ιδίωμα του πληθυσμού της Χάλκης, καθώς και τα εποχιακά έθιμα και πανηγύρια, τα πολιτιστικά μνημεία της λαϊκής λογοτεχνίας (παροιμίες, τραγούδια, διθυραμβικά γνωμικά κ.λπ.) και τα αγροτικά, ναυτικά και ποιμενικά έθιμα κ.λπ.
Η Χάλκη βρίθει κυριολεκτικά από μοναστήρια, παρεκκλήσια και κοινόχρηστες στέρνες. Η ανάγκη για τον Θεό και το νερό σε έναν τέτοιο τόπο δεν μπορεί παρά να υπόκειται στη λογική του διαμοιρασμού. Το νερό της βροχής συλλέγεται από πολύ παλιά σε πηγάδια και στέρνες, επειδή δεν υπάρχουν φυσικές πηγές στο νησί. Οι παλαιότεροι Χαλκίτες μιλούσαν για κυπαρίσσια και πεύκα και για άλλη φυτοκάλυψη, αλλά σήμερα η βλάστηση είναι αραιή και τα κάποτε άφθονα καρποφόρα δέντρα των κοιλάδων είναι λίγα. Η μόνη βλάστηση που συναντάται σήμερα είναι οι μικροί θάμνοι, φασκόμηλο, θυμάρι, ροδόδενδρο κ.λπ.
